معرفی کتابِ تصویر و ذهن: فیلم، فلسفه و علوم شناختی
اگر طرفدار سینما،
فلسفه و علوم شناختی هستید، باید حتماً کتاب «تصویر و ذهن: فیلم، فلسفه و علوم شناختی»
نوشته‌ی «گریگوری کوری» را بخوانید. این کتاب از دریچه‌ی «روانشناسی شناختی، فلسفه
شناختی و دانش‌های شناختی» سینما را به شکل جذابی کاوش می‌کند.
کوری استاد فلسفه
در دانشگاه ناتینگهام و کارشناس برجسته‌ی فلسفه‌ی فیلم است. او در این کتاب به برخی
از مهم‌ترین پرسش‌های سینما می‌پردازد؛ پرسش‌هایی مانند:
§ تصاویر در سینما چگونه واقعیت را نشان می‌دهند؟
§ آنچه در کادر می‌بینیم را، چگونه تصور می‌کنیم؟
§ چگونه روایت‌ها را درک و ارزیابی کنیم؟
او با تکیه‌بر بینش‌هایی
از علوم شناختی، زیبایی‌شناسی و فلسفه‌ی ذهن، تحلیلی روشن و دقیق از این پرسش‌ها ارائه
می‌دهد؛ برخی از رویکردهای غالب در نظریه‌های سینما، مانند روانکاوی و نشانه‌شناسی
را به چالش می‌کشد و نظریه‌های اصلی خود را درباره بازنمایی، تخیل و روایت ارائه می‌دهد.
این کتاب به سه
فصل بازنمایی در فیلم، تخیل و تفسیر تقسیم‌شده. در هر بخش، کوری نظریه‌ای درباره ماهیت
رسانه‌ای سینما، روانشناسی تماشای فیلم و روایت در سینما ارائه می‌دهد. او همچنین
طیف وسیعی از فیلم‌های کلاسیک تا پرفروش معاصر را به‌عنوان نمونه، مثال می‌زند.
در فصل اول، کوری
با این دیدگاه که «تصاویر در سینما توهمی از واقعیت برای بیننده ایجاد می‌کنند» مخالفت
می‌کند. او ادعا می‌کند که تصاویر در سینما، نمایشی واقع‌گرایانه از صحنه‌های طبیعی
هستند، نه شبیه‌سازی و تقلید. او همچنین از نسخه‌ی رئالیسم معتدل دفاع می‌کند و بر
این باور است، سینما می‌تواند هم رویدادهای واقعی و هم تخیلی را به تصویر بکشد؛ ولی
نه به یک شکل. او سپس رابطه‌ی سینما و زبان را بررسی می‌کند و استدلال می‌کند که سینما
یک سیستم زبانی از نشانه‌ها نیست، بلکه یک رسانه تصویری با منطق و قراردادهای خاص خود
است.
در بخش دوم، کوری
به بررسی نقش تخیل در تماشای فیلم می‌پردازد. او یک نظریه‌ی کلی از تخیل ارائه می‌کند
که بین شیوه‌های تخیل شخصی و غیرشخصی تمایز قائل می‌شود. او استدلال می‌کند که تماشای
فیلم معمولاً غیرشخصی است، به این معنی که بیننده با کاراکترها یا موقعیت‌های روی پرده
همیشه هم‌ذات‌پنداری نمی‌کند یا خود را در آن فضا قرار نمی‌دهد. او همچنین پدیده‌ی
زمان-روایی در فیلم را تحلیل می‌کند و استدلال می‌کند که فیلم می‌تواند، نظم و مدت‌زمانی
را بدون نقض هنجارهای انسجام و درک پذیری را طراحی کند.
در فصل سوم، کوری
به چالش تفسیر در فیلم می‌پردازد. او رویکردهای غالب در تفسیر فیلم مانند روانکاوی
و نشانه‌شناسی را که به نظر او مبتنی بر فرضیات و روش‌های مشکوک است، نقد می‌کند. او
رویکرد جایگزینی را پیشنهاد می‌کند که بر مفهوم راوی در فیلم تکیه دارد؛ در این راستا،
او استدلال می‌کند که روایت‌های فیلم همیشه توسط یک راوی ضمنی یا صریح که درک و ارزیابی
بیننده از داستان را هدایت می‌کند، طرح می‌شوند.
کتاب «تصویر و ذهن:
فیلم، فلسفه و علوم شناختی» نوشته‌ی گریگوری کوری، نوشتاری است که به ماهیت سینما،
تصاویر متحرک، رابطه‌ی تماشاگر، سینما و انواع روایت‌های سینمایی از دریچه‌ی دانش‌های
شناختی می‌پردازد. دیدگاه این کتاب، که بر دانش‌های شناختی استوار است، نظریه‌های روان‌کاوانه
و نشانه‌شناختی سینما، که در سه دهه گذشته بر مطالعات سینمایی سلطه داشته‌اند، را به
دور می‌اندازد و دریچه‌ای نوین بر جهان جادویی سینما باز می‌کند.
نویسنده‌ی این کتاب،
گریگوری کوری، متولد سال پنجاه میلادی، یک فیلسوفِ دانشگاهی از کشور انگلستان است.
کوری در دانشکده اقتصاد لندن و دانشگاه کالیفرنیا، برکلی تحصیل کرد. اولین شغل‌های
او در استرالیا، در دانشگاه سیدنی و در نیوزلند، در دانشگاه اوتاگو بود. وی استاد فلسفه
و رئیس دانشکده هنر دانشگاه فلیندرز آدلاید و تا سپتامبر دوهزاروسیزده استاد فلسفه
و مدیر پژوهش‌های دانش‌های انسانی در دانشگاه ناتینگهام بود. وی در حال حاضر استاد
فلسفه در دانشگاه یورک است و همچنین رئیس انجمن فلسفه استرالاسین نیز بوده است.
این کتاب را به دوستان
هنرمند و سینماگر خود معرفی کنید؛ اگر این کتاب را خوانده‌اید، در قسمت نظرات به
ما بگویید در مورد کتاب چه فکر می‌کنید و اگر دوستانی دارید که ممکن است از این کتاب
لذت ببرند، این مقاله را با آن‌ها به اشتراک بگذارید.
نظرات
ارسال یک نظر